De eerste twee weken

Lieve familie en vrienden en geïnteresseerde hier dan eindelijk mijn eerste verslag vanuit Blantyre,
Het is vandaag zaterdag 21 september. Precies twee weken geleden was ik met allemaal lieve mensen mijn verjaardag/Malawi feestje aan het voorbereiden. De tijd gaat zo snel omdat we zo veel doen en meemaken ik ga proberen een klein kiekje te geven in de afgelopen twee weken.
Na een vermoeiende reis kwamen we aan op Blantyre airport. Op Schiphol deden ze moeilijk omdat wij langer in Malawi blijven dan 90 dagen en dan een visum nodig zouden hebben. We hebben in Nederland alles er aan gedaan om een visum te regelen maar dat was niet te doen. Van Schiphol mochten we toch op eigen verantwoording gaan reizen. Aangekomen op Blantyre ging ik niet geheel gerust het vliegtuig uit en naar de douane. Echter alle onrustig was voor niets want ze deden helemaal niet moeilijk. Even je vinger scannen en je paspoort bekijken en toen konden we door. En daar stonden ze al!! Remie en Pal (Of Paul) twee van de werknemers van Mountain View school for the Deaf. Later vertelde Remie dat ze er al een uur stonden omdat ze willen voorkomen dat je hopeloos op het vliegveld staat. Er stonden allemaal mannen die je koffer wilde dragen (en zo geld wilde verdienen) en die je dingen vroegen.
Hoppa achterin de auto in naar het project. We zaten tussen de mais en stopte eerst bij een supermarkt. We gingen daar de eerste etenswaren halen voor onze eerste dagen. Tot onze verbazing hadden ze gewoon brood en pindakaas en beleg e.d. dus nog geen bruine bonen en bruine bonen. De route ging een heel stuk over een geasfalteerde weg zonder hobbels tot we aankwamen in Bvumbwe. Hier sloegen we af naar links en gingen we een hele erge hobbel/heuvel/kuilen/stenen weg op. Ik heb me ogen uitgekeken. Dat een auto op die weg kan rijden, het is nog erger dan Siem haar pad bij haar huis. Aangekomen op het project rende er meteen allemaal kindjes naar de auto. Ze pakte meteen onze spullen en zette deze in een kamer neer waar twee bedden stonden en twee klamboes hingen. Deze kamer is ons terrein voor de komende 3,5 maand. Naast onze kamer is onze keuken waar we zelf op een elektrisch kookpitje kunnen koken. Alle kinderen en docenten kwamen gedag zeggen en Modester, de directrice van de school kwam ook langs met Sarah onze begeleidster. Het was heel fijn om ze te ontmoeten en alle mensen hete ons hartelijk welkom. Rond 6 uur begon het al donker te worden en was iedereen zo een beetje naar zijn eigen huis gegaan en hadden we de volgende dag om 08.00 met Sarah afgesproken om haar huis te bekijken. Er gaan allemaal geruchten dat je niet te strak moet plannen i.v.m. te laat komen maar niets daar van is waar. Stipt om 08.00 stond Sarah voor de deur en alle afspraken die we tot nu toe hebben gemaakt (buiten het afscheidsfeest van een docent die vertrok om) was iedereen op tijd.
Het Mountain View terrein staat vol met huisjes voor alle leeraren, twee hostels voor de aller kleinste kindjes die verzorgd/geleid worden door de zusters, een wooncomplex voor de zusters, een aula met een TV en aangrenzend een grote keuken waar gekookt wordt voor alle kinderen, een schoolcomplex voor de pre-school waar de jongste vier klassen zich bevinden, een schoolcomplex inclusief office van de directrice en ik dacht vijf hostels waar de studenten in wonen. Alle gebouwen hebben een groen dak en zijn voornamelijk van baksteen en beton. Overal zitten normale toiletten in en douches. Wij hebben in onze kamer zelfs warm douchwater (tot nu toe nog bijna iedere dag). Ik kan niet anders zeggen dan dat alle complexen er heel erg netjes uit zien. Tot nu toe hebben we ook nog bijna altijd stroom gehad en stromend water. Een keer waren we bijna klaar met koken en toen viel de stroom uit. Het is dan opeens echt aarde donker. Onze kamer grenst aan het hostel van de oudste meiden en die stonden meteen buiten. We hebben toen onze Waka Waka lampen gehaald en hun er een gegeven zodat ze ook konden gaan eten. Met tegenzin begonnen we aan onze gekookte aardappelen met een beetje zout bij kaarslicht maar met tien minuten ging het licht al weer aan. Ik ga nog navragen wat er in de hostels gebeurd bij de kinderen als de stroom uitvalt. Ik weet helemaal niet of zij ook kaarsen mogen hebben of dat ze iets van een zaklamp hebben met zijn alle.
De eerste week dat we ons op het project bevonden zijn we met Sarah en Pal naar de Shoprite geweest. Dit is een heeeeele grote supermarkt waar ze alles verkopen voor westerlingen. Pindakaas, gele en rode paprika’s, doekjes, afwasmiddel echt heel erg veel. Daarna zijn we naar Limbe gegaan naar de markt want daar moesten zij scheppen kopen voor de school. Op deze markt was het heel erg druk en heb ik mijn ogen uitgekeken. Jongens die met levende kippen rondlopen en roepen of je een kip wilt kopen, heel veel zilveren visjes op een kleed op de grond, allemaal mensen die iets aan je willen verkopen en verse groente. Wij hebben daar onze Ierse aardappelen gekocht. De groentes liggen allemaal op stapeltjes, zo ook de aardappelen. We dachten eigenlijk maar vier aardappelen mee te nemen maar met vier krijg je dan vier stapeltjes. Oepsie!

We hebben ook met Modester en Remie gepraat over verwachtingen van ons en van hun en wat wij gaan doen op de school. Het zijn hele fijne mensen met wie je echt kunt lachen. Om de kleine dingen al die wij niet goed begrepen of juist goed gaan. Het is een fijne basis voor onze samenwerking. Doordat er nog niet genoeg leerlingen aanwezig waren begon de school een week later dan gepland. Onze eerste schoolweken zullen we bij alle klassen meekijken en daarna beslissen waar wij les kunnen gaan geven. Voor de schoolweek begon hebben we dus voornamelijk uitgerust en zijn we naar het dorp gelopen, hebben we voor het eerst achterop een bike taxi gezeten, gepraat met docenten, een spoedcursus gebarentaal gekregen, met de kindjes gespeeld en films gekeken op de laptop en in onze dagboeken geschreven. Het was een luxe eerste week waarna we ook heel erg klaar waren om te gaan beginnen op school. Op zondag kregen we alleen de verassing dat we die eerste maandag (vorige week maandag) de oprichter van de school gingen ontmoeten. De oprichter van Mountain View is broeder Vladimir, hij is een van de FIC broeders. Na de schoolopening te hebben meegemaakt en een soort van ingelaste vergadering van de docenten waar we niet alles van begrepen omdat ze soms in Chichewa spreken, zijn we in de auto gestapt met Pal en Modester en een hele hoop mensen die meereden naar verschillende plekken. Als je de stad in moet en de auto gaat weg dan kun je makkelijk meerijden achterin, dat gebeurd dus ook en dan kun je eruit waar je moet zijn. Wij zijn doorgereden naar Montfort naar Mary View een van de drie andere dovenscholen die zijn opgericht door de FIC broeders. Broeder Vladimir stond ons al op te wachten en ontving ons hartelijk. We hadden wat vragen voor hem opgeschreven die we allemaal konden stellen. De broeder is opgegroeid in Vught en heeft zelfs lesgegeven in Haarlem en is uiteindelijk In Sint Michelsgestel les gaan geven aan doven. Floor en ik kende dat beide dus dat was wel heel erg leuk. Hij is toen heel veel jaren later naar Malawi geweest op reis en kreeg toen het aanbod om daar te komen helpen. Uiteindelijk na tien jaar fondsen werven heeft hij Mountain View opgericht. In 2000 is de school open gegaan en in 2005 was de school klaar. De broeder gaf aan dat hij het belangrijk vind dat de leerlingen een vak kunnen uitoefenen als zij klaar zijn op de school. Doordat communicatie niet altijd even soepel zal verlopen kunnen zij zichzelf dan wel onderhouden. Het was leuk en interessant om met de oprichter te spreken. We voelde ons zelfs wel vereerd dat ze dat hadden geregeld. Modester, de directrice, heeft meteen nog wat brieven achtergelaten en gesproken met de directeur van Mary View. Mary View is nog veel groter dan Mountain View en we waren verast dat ze daar nooit vrijwilligers hebben. Terwijl wij het idee hebben dat vrijwilligers veel kunnen doen voor een school.
Dinsdag was dan toch echt de eerste schooldag op de pre-school. Floor sloot aan bij de tweede klas bij de Zuster en ik bij de vierde klas, de laatste klas voor de kinderen naar standard 1 gaan. Om 07.30 werd iedereen op school verwacht. Alle kinderen rennen dan rond de pre-school en zouden dan het terrein moeten onderhouden en onkruid wieden en bezemen. Maar de nieuwste kindjes hebben nog geen idee wat ze moeten doen en die rennen dus als dolle rond op het terrein. De iets oudere kindjes die weten al wel iets en die doen dat dan even maar rennen ook weer rond. De docenten houden dan supervisie en sturen de kindjes aan of praten met ons. Om 08.00 begint dat de schoolopening. De klassen staan dan in rijen en het hoofd van de pre-school slaat dan op een grote trommel en dan marcheren ze en bidden ze met zijn alle. Floor heeft het gefilmd dus als we terug zijn kan ik dat aan jullie laten zien. Het ene kind doet wel mee en het andere kind staat te dromen. Na de opening gaan ze klas voor klas de school in en begint de les. Ik heb nu vier klassen bijgewoond en alle docenten doen het weer heel anders en alle kindjes zijn ook heel verschillend. De school gebruikt ook helemaal geen computer dus alles gaat via papier of het schoolbord. Back to basic! Ik vond de jongste kindjes tot nu toe het leuks omdat zij nog geen gebarentaal kennen en memorie spelen en kleuren leren herkennen. Het zijn de kindjes die nog alles moeten leren. De leraar had een plaatje van een koe en dan leerde ze het gebaar van de koe en dan mochten een aantal leerling en een koe aanwijzen in de klas. Dan liepen ze rond in de klas met een liniaal om het aan te wijzen. Heel schattig want de eerste wees een koe aan en de tweede die ging die wees dezelfde koe aan. Heel schattig en aandoenlijk want ja ze wijzen toch ook een koe aan.
We hebben ook al een Afrikaans afscheidsfeest bijgewoond voor een docent die vertrok naar een andere school. Dit was heel erg leuk!! We hebben eerst helpen koken (alleen de tomaten gesneden) en mochten ons toen gaan aankleden voor het feest. Toen we vroegen hoe laat het begon zei ze 6 uur. Toen we toen in onze kamer op de klok keken was het toen vijf over 6. We wisten niet zo goed wat we er mee aan moesten toen we klaar waren en hebben toen Sarah onze begeleidster een sms gestuurd of we met haar mee konden naar het feest. Rond half 8 stond ze voor de deur. Alle mensen zijn zo hartelijk en helpen je graag en leggen uit wat er gebeurd. Een groot deel van het feest werd er Chichewa gesproken en die taal spreek ik echt nog niet vloeiend. De politieagent die naast mij zat zei toen af en toe, nu gaan we bidden of nu gaan we proosten of nu gaat iedereen zichzelf introduceren. Het was bijzonder om er bij aanwezig te mogen zijn. Wat opvallend was dat het heel erg licht in de zaal was door TL licht en dat iedereen een flesje Fanta kreeg en heel vol bord met heerlijk eten. Daarna werd er ook nog gedanst want er was ook een DJ die hele leuke Afrikaanse muziek draaide. Alleen het was heel erg rustig en op het filmpje ziet het er helemaal niet zo gezellig uit als het was.
Ik heb nog zo veel te vertellen maar ik weet even niet zo goed meer wat ik jullie nog meer allemaal wil melden. Op dit moment zijn we in Blantyre in Doogles Lodge. Een hele fijne plek even van het project weg en ze hebben een zwembad! We hebben hier met Gillende en Willem-Jan afgesproken. Dit is de oude oppas van Floor die toevallig in het zuiden van Malawi aan het rondreizen zijn. We hadden een heerlijk bed met kussen en gaan straks de stad in om nog wat boodschappen te doen. We hebben gister ook onze eerste ervaring in de minibusjes gehad. We hebben met vijftien man in een busje gezeten met heel veel kool (groente) en een hele grote plastic bak met tomaten. Ik heb nog nooit zo veel mensen in een busje zien gaan. Rond de middag gaan we samen terugreizen naar Bvumbwe. Doordat het om 6 uur al aarde donker is moeten we op tijd gaan rijzen om voor het donker binnen te zijn.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het heel erg naar mijn zin heb. Gister in Blantyre, de tweede hoofdstad van het land, dacht ik wel ‘Is dit nou de hoofdstad?’. Echt niet mijn beeld van een hoofdstad dus toen dacht ik wel echt, we zijn in Afrika. Dit is naast dat we gewoon heel erg opvallen en alle kindjes in het dorp naar ons zwaaien en iedereen omkijkt als je langsloopt. Alle mensen op het project zijn heel erg lief en we hebben een veilige slaapplek die bewaakt wordt door een man met een heel groot mes. Oja en we hebben een mieren plaag in de keuken dus dat is een van de projecten waar ik me volgende week maar eens op ga storten. Modester, de directrice helpt ons ook met alles en haar dochter heeft ons gister begeleid in de busjes. Ze zorgen goed voor ons en we hebben alle vrijheid en zolang we communiceren met hun en flexible zijn komt het allemaal goed de aankomende 3 maanden. Van Gillinde en Willem-Jan hebben we nog allemaal tips gekregen van wat we kunnen gaan doen dus we hebben een leuke tijd voor de boeg, naast de schoolopdrachten die we ook nog een keer moeten gaan doen. Op het project kunnen we alleen met onze telefoon via een data bundel op whats-app, een echt 2G netwerk. Dus er komt niet veel van feedback geven en of literatuur opzoeken want in het dichtbij zijnde internetcafé is al drie weken geen internet en ze hebben geen idee wanneer het gemaakt word.
Het is nu middag en we hebben eindelijk weer stroom en weer internet en ik ga proberen dit verslag te uploaden. De spelfouten daar hebben jullie hopelijk omheen of doorheen gelezen. We gaan zo terug reizen naar school met de mini busjes, op naar het avontuur!!
Dikke kussen uit Blantyre,
Mariska