De laatste loodjes

Vanuit een hangstoel bij Cape Maclear, Lake Malawi, mijn vierde bericht,

Het heeft even geduurd, zoals alle andere verslagen, voor ik weer wat post. Hier in Malawi gebeurd zo veel dat het typen van een verslag niet altijd dat verteld wat ik zou willen vertellen. Er is nu zeker een maand overheen gegaan en we hebben weer heel erg veel gedaan. Op safari in Zambia, twee keer naar Zomba en nu zijn we al weer bij het Lake van Malawi aangekomen waar we een week verblijven. Hier bij het Lake is het heel erg warm vandaar dat ik op zondag ochtend om 07.00 dit verslag aan het typen ben.

Het is inmiddels 14 december. Afgelopen woensdag 10 december hebben Floor en ik afscheid genomen op het project. Voor ons afscheid hebben we vrijdag 5 december alle spulletjes die we hadden meegenomen uit Nederland weggegeven aan de kinderen. Het was op school dus ook een soort van Sinterklaas. Het effect van het weggeven van allerlei verschillende spulletjes was dat er heel erg veel ontevreden kinderen liepen. Een meisje uit mijn klas, waar ik dacht leuk contact mee te hebben, heeft me nog vier dagen genegeerd. Hechten, je mag je niet hechten, en uiteindelijk draait het op zo een moment bij dat meisje om dat wat jij geeft aan de ander, en niet aan haar. Dat voelde wel even naar. We deden zo ons best maar kregen meer boze blikken, van de aller kleinste niet, dan blije kinderen. Maar de pret was nog niet over want we hadden ook nog 200 flesjes cola geregeld om uit te delen aan alle leerlingen. We wilde dit combineren met een film die we hadden gemaakt van alle filmpjes die we van de leerlingen hadden. Maar helaas de DVD, de laptop en de Dvd-speler waren niet van plan samen te gaan werken dus ging dat niet door. De leerlingen hebben wel genoten van hun cola en daarna van foto’s en wat losse filmpjes op Floor haar laptop.
Cadeautjes, cola en we hadden een berg kleding die we niet meer mee naar huis wilde nemen dus die hebben we met de sisters aan de meiden gegeven. En mijn mooie Teva’s zijn naar Allack gegaan. Een van de jongens die geen ouders meer heeft en waarvan de opa in november is neergeschoten. Dat zijn toch wel de leerlingen die ik in mijn hart heb gesloten. Afgelopen woensdag vond ik het dan ook het moeilijkste om de leerlingen gedag te zeggen waarvan je niet zeker weet of ze in januari weer terug komen naar school. Daarnaast is het gevoel dat ik ze hoogstwaarschijnlijk nooit meer zie, geen contact met de leerlingen zal hebben, het moeilijkste. Dat is het gevoel wat mij het meest raakt.

Inmiddels zijn we dus bij Lake Malawi aangekomen nadat we woensdag eerst naar Blantyre waren vertrokken. In Blantyre zijn we bevriend geraakt met Brian de manager van Doogles lodge. Brian is een Malawiaan maar werkt zich helemaal de rambam, en loopt heel erg snel. We hebben nog geshopt in Blantyre en samen gegeten en gedanst en zijn toen vrijdag ochtend door hem naar de bus gebracht die ons naar Lilongwe heeft gebracht. In Lilongwe hebben we onze koffers naar Michiel gebracht. Michiel is een Nederlandse jongen die we in Lilongwe hadden ontmoet bij Kiboko Tours, de organisatie van onze Zambia Safari. Wij geluk want Michiel had wel plek voor onze vier koffers. Pannenkoeken op en koffers weggebracht en toen kon de vakantie beginnen.

Ik merk dat mijn spannende en enthousiaste schrijfstijl zich een beetje op de achtergrond houdt en dat het verslag vooral feitelijk wordt. Over tien dagen ben ik weer in Nederland en dan kan ik alles vertellen aan alle lieve mensen die ik in Nederland heb. Voor nu schrijf ik nog wel even verder maar ik heb veel meer zin om het jullie in levende lijven te vertellen.


Vanuit Lilongwe zijn we naar Mua gereisd, naar Annemiek. Annemiek is vrijwilliger op de doven school in Mua, een van de drie scholen van de FIC brothers waar Mountain View ook onder valt. Annemiek hebben we ontmoet toen zij met een aantal leerlingen twee nachtjes bij onze school op bezoek kwam. We hebben toen afgesproken in Zomba en nu zitten we met elkaar bij het meer. Maar even terug naar Mua. We kamen in het donker aan en Annemiek stond al bij de brug waar wij met onze minibus aankwamen, samen met de nachtbewaker. Hop naar de Sisters waar we mee aten die avond. Daarna lekker naar Annemiek haar huisje want we waren wel een beetje gaar na al het reizen. Annemiek verblijft op het terrein in het huis wat vroeger van de broeder van het project was. We hebben lekker gekletst en zijn toen gaan slapen. Want de volgende dag konden we de school zien want als de zon onder is in Malawi is het pikdonker. Om 07.00 hoorde ik een man voor de deur die Annemiek vroeg naar Floor en mij. Het was de vriendelijke man uit de minibus die ons geholpen had waar we eruit moesten met de minibus. Als werk brengt hij de elektriciteit rekeningen rond in Malawi dus vandaag dacht hij, laat ik eens naar de doven school gaan. Hihi wel heel vriendelijk want hij wilde ons nog even gedag zeggen. Het leven begint hier gewoon al rond 05.00 dus dat hij om 07.00 voor de deur staat is de normaalste zaak van de wereld.

Na het ontbijt en het halen van de emmers water, want bij Annemiek hebben ze geen water uit de kranen e.d. (zoals bij ons, wij hebben het toch best wel luxe gehad), hebben we een rondje op het terrein van de school gelopen. Ik heb me ogen uitgekeken! De hostels waar de leerlingen in verblijven als ze niet op school zijn, staan op instorten, de leerlingen eten alleen maar nsima en bonen en de elektriciteit palen staan gewoon dwars over het terrein heen waar de leerlingen spelen en wonen. Kortom de doven school in Mua is echt de plek waar ik dacht terecht te komen toen ik naar Malawi vertrok. Mountain view, de school waar wij verbleven, ziet er zo nieuw, netjes en goed onderhouden uit in vergelijking met deze school. Ik vond dit best wel shocking want het is van dezelfde organisatie als onze school maar doordat de broeder van onze school nog leeft, wordt die school goed onderhouden. Soms is het zo oneerlijk verdeeld..

Na de rondleiding en een vlugge blik bij het Congoni Centrum begon onze reis naar Cape Maclear. We dachten rond 16.00 aan te komen met de onvoorspelbaarheid van de minibusjes.. maaaaaaar.. soms heeft het Mzungu zijn toch ook zijn voordelen. We stonden namelijk bij de boom te wachten tot er een busje langskwam maar we waren met zijn drieën dus dachten, we kunnen ook kijken of we met een auto mee kunnen. Zo gezegd zo gedaan hadden we een lift van een Zuid-Afrikaanse zakenman die naar Monkey Bay ging in een auto met Airco. Hihi boffen wij even!! En hij heeft ons helemaal in Cape Maclear afgezet dus i.p.v. 16.00 waren we er rond 12.30.

Cape Maclear, het paradijs van de toeristen. Witte stranden, allemaal lodges met lekker eten en zon en warmte. Tijdens ons weekend in Zomba hadden we twee Nederlanders ontmoet met wie we een taxi hebben gedeeld. Deze twee Nederlanders hadden ons verteld dat zij een huis huurde in Cape Maclear. Ik wist nog dat zij gingen reizen en zo ongeveer rond de tijd dat wij naar het meer wilde reizen, niet geschoten is altijd mis zeg ik maar, dus hadden we gevraagd of wij niet misschien in dat huis konden. Hihi en daar zitten we nu!!! Een huis tussen de andere huisjes op rolafstand van het meer met een dakterras en twee kookplaatjes, bankje, bed met klamboe en echt te goedkoop voor worden. Hier gaan we tot zaterdag verblijven en dan komt thuis echt dichtbij. We reizen na een week van zon zee en strand naar Lilongwe waar we nog hutspot gaan koken voor Michiel, de jongen van onze koffers, en dan vliegen we 23 december naar de nattigheid, kou en misschien wel sneeuw. Maar vooral naar jullie, de mensen om wie ik veel geef.

Het is een mooie tijd geweest hier in Malawi. Het werken op de school als vrijwilliger, als assistent van de docent die opgeleid is om de doven leerlingen les te geven, is leerzaam geweest. Het reizen als Mzungu in Malawi Afrika is bijzonder en onvoorspelbaar maar een groot avontuur. Daarnaast kan ik niet anders zeggen dan dat ik het getroffen heb met mijn buddy Floor. We hebben nu 106 dagen op elkaars lip gezeten en nog kunnen we heel erg met elkaar lachen!!

Ik ga er een einde aan breien wat ik zit inmiddels vastgeplakt aan mijn hangstoel en heb dorst want het is hier mooi maar ook bloedheet dus op naar een flesje water.

Tot over 10 dagen lieve mensen en misschien post ik nog wel iets maar misschien ook niet. Het is al bijna kerst!!!

Dikke kussen en veel liefs,

Mariska